Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/135

— 125 —

w miseczki, a wszystkie z pod wozów, z pod ścian i prosto z błocka żebrali lękliwie i wypraszali sobie ten grosik jakiś abo jensze wspomożenie.
 Przejrzał to wszystko Boryna, podziwował się nad niejednem, pogwarzył coś niecoś ze znajomkami i dopchał się wreszcie na targowisko świńskie, za klasztor, na ogromny piaszczysty plac, zrzadka ino obsadzony domami, gdzie pod samym murem klasztoru, z za którego wychylały się ogromne dęby, pełne jeszcze żółtych liści, kupiło się dosyć ludzi, wozów i leżały całe zagony świń, spędzonych na sprzedaż.
 Rychło odnalazł Hankę z Józką, bo zaraz z kraja były.
 — Sprzedajeta, co?
 — Hale, już tu targowali rzeźnicy maciorę, ale mało dają...
 — Świnie drogie?
 — Bogać tam drogie, spędzili tyla, że niewiada, kto to rozkupi.
 — Są ludzie z Lipiec?
 — O, hań tam mają prosięta Kłęby, a i Szymek Dominików stoi przy wieprzku.
 — Uwińta się rychło, to se ździebko popatrzycie na jarmark.
 — Już też i ckno tak siedzieć.
 — Wiele dają za maciorę?
 — Trzydzieści papierków, powiadają, że niedopasiona, bo ino w gnatach gruba a nie w słoninie.
 — Ocyganiają, jak ino mogą... ale, ma ci słonine na jakie cztery palce... — rzekł, omacawszy maciorze