Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/137

— 127 —

 — Może być, ale wilgotna... Kupię na miarę i po sześć rubli i pięć złotych.
 — Kupisz na wagę i po siedem, rzekłem!
 — Co się gospodarz gniewa, kupię nie kupię, a potargować można.
 — A targuj się, kiej ci pyska nie szkoda. — I nie zwracał już uwagi na Żydów, którzy rozwiązywali worki pokolei i oglądali pszenicę.
 — Antek, pójde ino do pisarza i w to oczymgnienie przyjdę do cie...
 — Co, na dwór skargę podajecie?
 — A bez kogo to padła moja graniasta?
 — Dużo to wskóracie!
 — Swojego darować nie daruję.
 — I... borowego przyprzeć gdzie w boru do chojaka, sprać czem twardem, żeby mu aż żebra zapiszczały — zaraz byłaby sprawiedliwość.
 — Borowy, juści, że mu się to należy, ale dworowi też — rzekł twardo.
 — Dajcie mi złotówkę.
 — Naco ci?
 — Gorzałkibym się napił i przegryzł co...
 — Nie masz to swoich? Cięgiem ino w ojcowę garść uważasz...
 Antek odwrócił się gwałtownie i jął pogwizdywać ze złości, a stary, chociaż z żalem i markotnością, wysupłał złotówkę i dał.
 — Żyw wszystkich swoją krwawicą... — myślał i śpiesznie się przeciskał do ogromnego narożnego