Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/143

— 133 —

mom z żałością i często sobie westchnęła, ale już ją odchodziła smutność, bo powiedziała:
 — Tym dziedzicom, to dobrze... Widziałam dziedziczkę z Woli z panienkami, to tyla sobie kupowali, że aże lokaj za nimi nosił! i tak co jarmark!
 — Kto cięgiem jarmarczy — temu długo nie starczy.
 — Im tam wystarczy.
 — Póki Żydy dają — rzucił złośliwie, aż Jaguś obejrzała się na niego i nie wiedziała, co rzec na to, a stary, patrząc na nią, zagadnął cicho:
 — Byli to od Michała Wojtkowego z wódką u ciebie, Jaguś, co?...
 — A byli i poszli!... Niezguła jeden, jemu też swatów posyłać — zaśmiała się.
 Boryna powstał prędko, wyjął z zanadrza chustkę i coś jeszcze w papier owinięte.
 — Potrzymaj no to, Jaguś, bo mnie trzeba zajrzeć do Antka.
 — Jest to na jarmarku? — Oczy jej pojaśniały.
 — Ostał przy zbożu, tam ano w ulicy. Weź sobie Jaguś, to la ciebie — dodał, widząc, że Jagna zdumionemi oczami wodziła po chustce.
 — Dajecie?... Naprawdę la mnie? Jezus, jakie śliczności! — wykrzyknęła, rozwijając wstążkę tę samą, co się jej tak podobała. — Hale, ino tak przekpiwacie se ze mnie, za cóżby mnie? Kosztuje tyla pieniędzy... a chustka czysto jedwabna...
 — Weź Jaguś, weź, la ciebie kupiłem, a jak ta