Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/156

— 146 —

rozgniewana zaczęła nawoływać Witka, co się był wałęsał gdzieś nad rzeką, a Jagna się nie wtrącała do tej rozmowy — uśmiechała się ino niekiedy, że się to jej jarmark przypomniał, i nosiła kapustę, a skoro wóz był już pełen, Szymek jął wyjeżdżać ku drodze.
 — Ostajcie z Bogiem — rzuciła do sąsiadek.
 — Jedźta z Bogiem, my też zaraz... Jaguś, a przyjdziesz do nas obierać, co?
 — Powiedz ino, kiedy potrza, a przyjdę, Józia, przyjdę...
 — A w niedzielę chłopaki wyprawiają muzykę u Kłębów, wiecie to?
 — Wiem, Józia, wiem.
 — Spotkacie Antka, to powiedzcie, że czekamy, niech się pośpieszy — prosiła Hanka.
 — Dobrze, dobrze...
 Pobiegła prędzej, żeby dognać wóz, bo Szymek odjechał był już o staję, że ino go słychać było, jak klął na konia; wóz grzęznął i zarzynał się aż po osie w rozmiękłym torfiastym gruncie, że na dołkach i w gorszych miejscach oboje musieli pomagać koniowi, żeby wyciągnął z trzęsawiska.
 Milczeli oboje, Szymek wiódł konia i zważał, żeby nie wywrócić, bo dołów wszędzie było pełno, a Jagna szła z drugiej strony, podpierała ramieniem wóz i rozmyślała, jak się to trzeba wystroić na to obieranie do Borynów.
 Mrok zapadał prędko, że ledwie konia widać było, deszcz jakby przestał, tylko mokra ciężka mgła wisiała,