Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/158

— 148 —

 — A oczy to się wam świecą, jak temu wilkowi... że dziwno...
 — Będziesz w niedzielę na muzyce u Kłębów?
 — A bo to matka mi dadzą...
 — Przyjdź, Jaguś, przyjdź... — prosił cichym, przyduszonym głosem.
 — Chcecie to? — zapytała miękko, zaglądając mu w oczy.
 — Laboga, a dyć ino la ciebie zgodziłem skrzypka z Woli i la ciebie namówiłem Kłęba, żeby dał chałupy, la ciebie, Jaguś... — szeptał i tak przysuwał twarz do jej twarzy i dyszał, aż się cofnęła nieco i zadygotała ze wzruszenia.
 — Idźcie już... czekają na was... jeszcze kto nas obaczy... idźcie...
 — A przyjdziesz?...
 — Przyjdę... przyjdę... — powtórzyła, obzierając się za nim, ale już zniknął w mgle, tylko odgłos jego kroków słychać było po błocie.
 Dreszcz nią wstrząsnął gwałtowny i coś jak płomień wichrem przeleciał przez serce i głowę, aż się zatoczyła. Ani wiedziała, co się jej stało, oczy ją paliły, akby zasypane zarzewiem, tchu złapać nie mogła, ni przyciszyć serca, namiętnie bijącego; rozkładała ręce bezwiednie, jak do obejmowania, rozprężała się w sobie, bo ją brały takie szalone ciągotki, że omal nie krzyczała... dopędziła wozu, chwyciła się luśni i choć nie potrza było, tak potężnie pchała, aż wóz skrzypiał, chwiał się i główki spadały w błoto... a przed oczami