Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/159

— 149 —

cięgiem widziała jego twarz i oczy roziskrzone, pożądliwe... palące...
 — Smok nie chłop... chyba takiego drugiego we świecie niema... — myślała bezładnie.
 Oprzytomniał ją turkot młyna, obok którego przejeżdżali i szum wody, płynącej na koła i z pod stawideł otwartych, bo przybór był ogromny. Woda z rykiem głuchym spadała nadół i, rozbita na białą miazgę, kłębiła się i jaśniała w rzece, rozlewającej się szeroko.
 W domu młynarza, stojącym zaraz przy drodze, już się świeciło i przez szyby przysłonięte firankami widać było lampę, stojącą na stole.
 — Mają lampę, kiej u dobrodzieja, albo i we dworze jakim...
 — Bo to nie bogacze... Grontu to ma więcej od Boryny i na precenta pieniądze daje i na mieleniu to nie okpiwa, co? — ciągnął Szymek.
 — Żyją kiej dziedzice... Takim to dobrze... Po pokoju chodzą... na kanapach się wylegują... w cieple siedzą... słodko jadają, a ludzie na nich robią... — myślała, ale bez zazdrości, nie słuchając Szymka, któren o ile mrukliwy był, o tyle, kiej się rozgadał, to już bez nijakiego końca.
 Dowlekli się wreszcie do chałupy.
 W izbie widno było i ciepło, ogień buzował się wesoło na trzonie; Jędrzych obierał ziemniaki, a stara nastawiała kolację.
 Jakiś stary, siwy człowiek grzał się przy kominie.
 — Skończyliście, Jaguś?