Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/161

— 151 —

 — Cie... na jarmarku widziałam go zdrowym...
 — Zięciaszek ci go tak sprał kołkiem, że aż mu wątpia odbił.
 — O cóż, kiedy?..
 — A o cóżby, jak nie o gront. Wadzili się już z pół roku, aż się i dzisiaj w połednie porachowali.
 — Że to kary boskiej niema na tych zabijaków — ozwała się Jagna.
 — Przyjdzie, nie bój się, Jagno, przyjdzie — rzekła twardo stara, wznosząc oczy na obrazy święte.
 — A kto już pomarł, nie wstanie — szepnął Jambroży cicho.
 — Siadajcie do miski, zjecie co jest.
 — Nie od tegom, nie. Miseczce jednej, bele dużej, poradzę jeszcze — podkpiwał.
 — Wam to ino przekpiwania w głowie i zabawa.
 — Tyla i mojego, tyla, na cóż mi turbacje, hę?
 Obsiedli ławkę, na której stały miski, i jedli wolno i w milczeniu. Jędrzych pilnował, żeby dokładać i dolewać, tylko Jambroży raz po raz powiadał jakie słowo ucieszne i sam się śmiał najbardziej, bo chłopaki, chociaż rade były się pośmiać, bali się srogiego wzroku matki.
 — Dobrodziej w domu? — zagadnęła pod koniec.
 — A gdzieby na takie błoto? Jak Żyd w książkach siedzi.
 — Mądry ci on, mądry...
 — I dobry, że nie znaleźć lepszego... — dodała Jagna.