Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/162

— 152 —

 — Juści... pewnie... na brzuch se nie pluje, ani drugiemu na brodę, a co mu kto da, weźmie...
 — Nie pletlibyście bele czego.
 Powstali od kolacji. Jagna ze starą siadły do kądzieli przed kominem, a synowie jak zwykle zajęli się sprzątaniem, myciem naczyń i obrządkiem. Tak już zawżdy u Dominikowej było, że synów swoich dzierżyła żelazną ręką i rychtowała ich na dziewki, żeby ino Jagusia rączków se nie pomazała.
 Jambroży zapalił fajkę, pykał w komin, to poprawiał głownie i dorzucał gałęzi i raz wraz spoglądał na kobiety, ważył cosik w głowie i układał.
 — Były pono u was swaty?
 — Abo to jedne.
 — Nie dziwota, Jagna kiej malowana. Dobrodziej powiedział, że i w mieście nie spotkać piękniejszej.
 Jagna poczerwieniała z ucieszności.
 — Tak powiedział. Niech mu Bóg da zdrowie. Dawno się już zbierałam zanieść na wotywę, dawno, ale jutro zaraz zaniesę.
 — Przysłałby tu jeszcze ktoś z wódką, ino się boją ździebko... — zaczął pocichu.
 — Parobek?.. — zapytała stara, nawijając na furkoczące po podłodze wrzeciono.
 — Gospodarz na całą wieś, rodowy... ale wdowiec.
 — Dziecków cudzych kolebała nie będę...
 — Odchowane, nie bój się, Jaguś, odchowane.
 — Co jej tam po starym... ma jeszcze lata... poczeka se na młodego, jak się jej uda jaki.