Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/163

— 153 —

 — Takiego nie braknie, a bo to młodych brak? Jak świece chłopaki, papierosy palą, w karczmie tańcują, gorzałkę piją i ino patrzą za dzieuchami, która jakie morgi ma i trochę gotowego grosza, żeby balować było za co... Gospodarze juchy, do połednia śpią, a po połedniu taczkami gnój wożą i motyczkami orzą pole...
 — Na poniewierkę takiemu Jagny nie dam.
 — Nie próżno mówią, żeście we wsi najmądrzejsza...
 — Ale i za starym też uciechy nijakiej dla młódki...
 — A bo to do uciechy niema młodych.
 — Staryście kiej świat, a pstro wama jeszcze we łbie — powiedziała surowo.
 — I... gada się, byle ozór nie skiełczał.
 Zamilkli na długo.
 — Stary uszanuje i na cudzy grosz niełasy — podjął znowu Jambroży.
 — Nie, nie, ino obraza boska z tego bywa.
 — Mógłby zapis zrobić — rzekł serjo, wytrząsając fajkę na trzon.
 — Jagna ma dosyć swojego — odpowiedziała po chwili, wahająca już i niepewna.
 — Więcejby on dał, niźli wziął, więcej...
 — Rzekliście!
 — Co wiadomo, nie z wiatru wziąłem ani z pomyślonku, nie od siebie przyszedłem...
 Milczeli znowu. Stara ogładzała długo rozwichrzoną kądziel, potem pośliniła palec i jęła wyciągać lniane włókna lewą ręką, a prawą puszczała w wir