Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/175

— 165 —

 — Czerwono w izbie, jakby od makowych kwiatów! — zawołał Antek, bo był wtoczył do sieni beczki, a teraz ustawiał przed kominem, zboku nieco, szatkownice.
 — Ba, zestroiły się, kiej na wesele! — ozwała się któraś starsza.
 — A Jaguś, to kiejby ją kto w mleku wymył — zaczęła złośliwie Jagustynka.
 — Poniechajcie — szepnęła, czerwieniąc się.
 — Cieszta się dziewczyny, bo już Mateusz przywędrował ze świata, zaraz się tu zaczną muzyki, a tańce, a wystawanie po sadach... — ciągnęła stara.
 — Całe lato go nie było.
 — Jakże, dwór stawiał we Woli.
 — Majster jucha, bańki nosem puszcza — rzekł któryś z parobków.
 — A do dzieuch tak sposobny, że i trzech kwartałów czekać nie potrza...
 — Jagustynka to nikomu dobrego słowa nie dadzą — zaczęła jakaś dziewczyna.
 — Pilnuj się, bym o tobie nie chciała co rzec...
 — Wiecie, pono ten stary wędrownik już przyszedł?
 — Będzie dzisiaj u nas — zawołała Józia.
 — Bez całe trzy roki bywał we świecie.
 — We świecie?... Był ci u grobu Jezusowego!
 — Hale! Widział go tam kto! Cygani jucha, a głupie wierzą; tak samo i kowal opowiada o zamorskich krajach, co ino w gazetach wyczyta...