Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/176

— 166 —

 — Nie gadajcie, Jagustynko, sam dobrodziej przytwierdzał do mojej matki.
 — Prawda, że to Dominikowa jakby drugą chałupę ma na plebanji i zawżdy wiedzą, czy księdza brzuch boli — lekująca przeciech...
 Jagna zmilkła, ale poczuła dziwną ochotę choćby tym nożem ją żgnąć, bo cała izba parsknęła śmiechem, tylko Ulisia Grzegorzowa nachyliła się do Kłębowej i spytała:
 — Skąd on jest?
 — Skąd? Ze świata szerokiego, a bo to kto wie! — Nachyliła się nieco, wzięła główkę na dłoń, obcinała liście i mówiła szybko, coraz głośniej, żeby i drugie słyszały: — Co trzecią zimę przychodzi do Lipiec i u Boryny zakłada kwaterę... Rochem kazał się przezywać, choć mu ta pewnie i nie Roch... Dziad jest i nie dziad, kto go tam wie... ale pobożny człowiek i dobry... ino mu tej obrączki nad głowę, a byłby rychtyk kiej te świątki na obrazach. Różańce ma na szyi obcierane o grób Jezusowy... obrazki dzieciom daje święte, a jak niektórym, to i takie z królami, co to z naszego narodu przódzi wychodziły... i książki pobożne ma i takie, w których stoi wszystko i historje różne o świecie... czytał je przecież mojemu Walkowi, to i ja i mój słuchalim, inom przepomniała, bo i wymiarkować ciężko... A nabożny taki, że z pół dnia przeklęczy, drugi raz pod krzyżem, albo i gdzie w polu, a do kościoła ino na mszę chodzi. Dobrodziej zapraszał go do siebie, na plebanję, to mu rzekł:
 — Z narodem mi ostać, nie na pokojach moje miejsce...