Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/181

— 171 —

 Z misek dymiło parą, że przysłoniła wszystkich, jak chmurą, z której tylko skrzybot łyżek, mlaskanie i to słowo niektóre słychać było.
 Jadło zwarzyli wybrane, aż się dziwił niejeden, bo i ziemniaki z rosołem były, i mięso gotowane z prażoną jęczmienną kaszą, i kapusta z grochem — rzetelnie ugościli, po gospodarsku, a do tego Boryna cięgiem zapraszał, a przymuszał, a Józia ze swej strony i Hanka pilnowały, by zasię dolać i dołożyć...
 Witek dorzucał suchych karpów na ogień, że ino trzaskał wesoło, a Kuba, przez ten czas, co jedli, znosił kapustę i zsypywał na kupę, a łakomie wciągał w siebie zapachy, oblizywał się i wzdychał.
 — Pół wołubym zjadł z jedną, abo i dwiema miseczkami kaszy... a juchy tak żrą, jak te konice wygłodzone, jeszcze gotowe człowiekowi nie zostawić ni kosteczek — myślał z markotnością i przyciągał pasa, tak mu w kiszkach burczało z głodu.
 Ale rychło skończyli i podnieśli się z Bóg zapłać gospodarstwu.
 — Niech wam pójdzie na zdrowie.
 Rumor się uczynił, kto wychodził przewietrzyć się i kości przeciągnąć, kto zaś spojrzeć w niebo, czy się nie przejaśnia, a jak parobki, to żeby na ganku pogzić się z dziewczynami.
 A Kuba siadł na progu z miską na kolanach i jadł, aż mu się uszy trzęsły, nie zważając na Łapę, któren przypominał się różnie, a widząc, że nic nie wskóra, wysunął się na ganek do psów, co z ludźmi pościągały i gryzły się o kości, wyrzucone przez Józię.