Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/192

— 182 —

 Rozchodzić się już mieli, kiedy wszedł wójt z sołtysem, obchodzili chałupy, żeby jutro, podług rozkładu wychodzili na szarwark, na drogę za młyn, rozmytą przez deszcze...
 Ale wójt przódzi, skoro jeno wszedł, rozłożył ręce i wykrzyknął:
 — Same najpierwsze dziewczyny jucha stary se zwołał!
 Jakoż prawdę rzekł, bo były same gospodarskie córki, rodowe — i z wianem.
 Boryna gospodarz był przecież pierwszy na całą wieś, to jakże, dziewki służebne, komornice albo biedotę taką, co to w dziesięcioro wisi u krowiego ogona — zwoływałby do siebie i zapraszał!
 Wójt pogadał ze starym na osobności, ale tak cicho, że nikt nie usłyszał, pośmiał się z dziewczynami i poszedł rychło, bo jeszcze całe pół wsi zwoływać miał na jutro. Wkrótce też i zaczęli się rozchodzić wszyscy, że to późno było a i kapusty prawie już zbrakło do obierania.
 Boryna dziękował wszystkim a każdemu zosobna, i co starszym kobietom otwierał drzwi i wyprowadzał...
 Jagustynka na odchodnem rzekła w głos:
 — Bóg zapłać za ugoszczenie, ale dobrze całkiem nie było.
 — Hale! no...
 — Gospodyni brak wam, Macieju, a bez to nijakiego porządku nie może być...
 — Co robić, moiściewy, co robić, zrządzenie już takie boskie, że pomarła...