Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/198

— 188 —

 — Nie idzie wama dzisiaj robota.
 — A nie idzie, psiachmać, nie idzie.
 — Sodoma tutaj będzie, mój Jezu! Sodoma! — myślała, odchodząc. — Dobrze stary robi, że się żeni, dobrze! A toby mu dały taki wycug dzieci, jak mnie!
 — Całe dziesięć morgów pola jak złoto dałam i co?... — splunęła ze złością. — Na wyrobki chodzę, na komornicę zeszłam!..
 A stary, że to już wydzierżeć nie mógł, gruchnął siekierę o ziemię i krzyknął:
 — Na psa taka robota!
 — Gryzie was coś na wnątrzu.
 — A gryzie, gryzie...
 Jagustynka przysiadła na przyźbie, wyciągnęła długą nić, zwinęła na wrzeciono i cicho, trochę z obawą rzekła:
 — Przeciech nie macie się z czego markocić, ni turbować.
 — Wiecie to.
 — Nie bójcie się, Dominikowa mądra, a Jagna też pomyślenie ma.
 — Rzekliście! — zawołał radośnie i przysiadł wpodle.
 — Jakże, mam oczy.
 Milczeli długo, przetrzymując się wzajemnie.
 — Na wesele mnie zaproście, to wam takiego Chmiela zaśpiewam, że rychtyk w dziewięć miesięcy chrzciny wyprawicie... — zaczęła ironicznie, ale widząc, że stary się schmurzył, dorzuciła innym tonem: