Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/200

— 190 —

nek. Jambroży już tam był i wnet przystał do nich, ale niedługo pili, bo Maciej ich popędzał.
 — Poczekam na was tutaj; odpiją, to zabierzcie kobiety, przychodźcie duchem — zawołał za nimi.
 Szli mocno środkiem drogi, aż błoto się otwierało; mrok gęstniał i pokrywał świat szarem, smutnem przędziwem, w które wieś cała zapadała, tylko gdzie niegdzie poczęły z mroków wybłyskiwać światła chat i psy naszczekiwały w opłotkach, jak zwyczajnie przed kolacją.
 — Kumotrze? — ozwał się po chwili wójt.
 — He?
 — Widzi mi się, że Boryna wyprawi sielne weselisko.
 — Wyprawi abo i nie wyprawi! — odrzekł zgryźliwie, że to mruk był.
 — Wyprawi! Wójt wama to mówi, to wierzcie. Ja już w tem. Wyrychtujemy taką z nich parę, że jaż ha!
 — Ino klacz poniesie, bo ogier, widzi mi się, ma konopie w ogonie!
 — Nie nasza to rzecz.
 — Hale... dzieci nas wyklinać będą...
 — Będzie galanto, ja, wójt, to wama mówię.
 Weszli zaraz do chałupy Dominikowej.
 W izbie było widno, zamieciono, czysto — spodziewali się ich przecie.
 Dziewosłęby pochwalili Boga, przywitali się kolejno ze wszystkimi, bo i chłopaki siedzieli w izbie, usiedli na przysuniętych do komina stołkach i jęli pogadywać to o tem, to o owem.