Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/201

— 191 —

 — A to ziąb, jakby już na mróz szło — zaczął wójt, ogrzewając ręce.
 — Przeciech nie na zwiesnę idzie, to i nie dziwota!
 — Zwieźliście już kapustę, co?
 — I... ostało tam na kapuśnisku ździebko, ale teraz nie dojedzie — odpowiadała stara spokojnie i chodziła oczami za Jagną, która pod oknem motała na motowidło przędzę w parniki, a była dzisiaj tak urodna, że wójt, chłop młody jeszcze, spoglądał na nią łakomemi oczami — ale wkońcu zaczął:
 — Że to plucha, błocko i ćma, tośwa z Szymonem wstąpili do was po drodze; przyjęliście nas godnie, ugościli dobrem słowem — to cheba co stargujemy u was matko...
 — I we świecie coś niecoś stargować można, ino poszukać trza...
 — Prawieście rzekli, matko, jeno nic nam po szukaniu, bo u was widzi się nam najlepiej.
 — Targujcie — zawołała wesoło.
 — Jałowicębyśmy na ten przykład zatargowali.
 — Ho, ho! drogo stoi; nie na bylejakim postronku ją powiedzie!
 — Ze śrebła poświęcanego mamy powrózek, a z takiego, to choćby i smok a nie zerwie się... No, wiela matko? — i jął wyciągać butelkę z kieszeni...
 — Wiela? niełacno to rzec! Młódka, na dziewiętnastą zwiesnę jej idzie, dobra i robotna, że mogłaby jeszcze roków parę postać u matki...
 — Płone to stanie — bo bez przychowku, płone...