Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/204

— 194 —

 Wtedy kieliszek obszedł wszystkich pokolei. Stara podała chleb, sól, a wkońcu i wędzonej, suchej kiełbasy na przegryzkę.
 Przepili parę razy z rzędu, aż oczy pojaśniały wszystkim i języki się rozwiązały. Jagna ino uciekła do komory, bo niewiada czemu, chycił ją płacz, że aż przez ścianę słychać było chlipanie.
 Stara chciała do niej bieżyć, ale ją wójt zatrzymał.
 — I ciele beczy, kiej je od maci odsadzają... zwykła to rzecz. Nie we świat idzie, nie na drugą wieś, to się z nią jeszcze cieszyć będziecie... Nie będzie jej nijaka krzywda, to ja, wójt, wama mówię — wierzcie...
 — Juści... inom se myślała zawdy, wnuczków się doczekam na pociechę...
 — Nie turbujcie się, jeszcze się żniwa nie zaczną a już pierwszy będzie..!
 — Pan Jezus to tylko wie przódzi, nie my grzeszni! Zapiliśmy, prawda... a mnie tak jakoś żałośliwie na sercu, kiej na pochowku...
 — I nie dziwota, jedynaczka z domu, to waju się już za nią cni... Jeszcze ździebko, na frasunek! Wiecie, pójdziem wszystkie do karczmy, bo mi już ano wódki zbrakło, a i tam pan młody kiej na wąglikach wyczekuje.
 — W karczmie to zrękowiny będziemy odprawiać?
 — Po staremu, jak ojce nasi robili, ja, wójt, wama to rzekłem — wierzcie.
 Kobiety się ździebko przyodziały świąteczniej, i wnet wychodzili.