Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/205

— 195 —

 — A chłopaki to ostaną? Siostrzyne zmówiny, to i la nich uciecha — zauważył wójt, że to parobki żałosne miny mieli i poglądali na mać niespokojnie.
 — Trudno dom na boskiej opatrzności ostawić.
 — Przyzwijcie ano Agatę od Kłębów, to przypilnuje.
 — Agata już na żebry poszła. Zawoła się kogo po drodze. Chodźta Jędrzych i ty Szymek, a kapoty weźta; cóżto jak te dziadaki iść chceta... a niech się ino któren spije... to popamięta. Krowy jeszcze nie obrządzone, świni trza kartofli utłuc — baczcie o tem.
 — Baczym matulu, baczym! — szeptali trwożnie, choć chłopy były pod powałę i rozrosłe jako te grusze na miedzach, ale słuchali się matki kiej wyrostki, bo ich żelazną ręką za łby trzymała, a jak było potrza, to choćby i po stołku a do kudłów sięgła i po pyskach sprała, a posłuch musiał być i uważanie.
 Poszli do karczmy.
 Noc już była ciemna, że choć oko wykol, zwyczajnie w pluchy jesienne. Wiatr szedł górą i bił w czuby drzew, że ino się kolebały i aż kładły na płoty z szumem; staw huczał i tak się ciepał, że bryzgi rozbite w pianę padały na środek drogi i nierzadko chlustały na twarze idących.
 W karczmie też widno nie było, a wiater przez wygniecioną szybkę zawiewał, aż ta lampka na sznurku za szynkwasem kolebała się kiej kwiat złoty.
 Boryna się do nich rzucił witać a całować, a obłapiać z gorącością, że to zmiarkował, iż Jaguś jakby już jego.