Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/208

— 198 —

 — Dobra i psu mucha, kiej głodny — my ta niegłodne. Na Jagusię po ojcu wypadnie pięć i z morga lasu... zapiszcie i wy sześć. Te sześć morgów przy drodze, gdzieście to latoś mieli kartofle.
 — Najlepsze pole moje!
 — Niby Jagusia to wybierek, a nie najlepsza we wsi!
 — Przeciech, że tak, bez to i swatów posłałem, ale bójcie się Boga, sześć morgów, to karwas pola, całe gospodarstwo. Co by dzieci powiedziały! — Jął się drapać po głowie, bo go żałość ułapiła za serce; jakże, tyle pola dać najlepszej ziemi!
 — Moiściewy, mądrzyście i wy, że szukać, miarkujecie sami, że zapis to ino przespieczność la dziewczyny. Przeciech tego grontu, póki żyjecie, nikt wama nie odmierzy i nie weźmie — a co jest Jagusine, co jej się po sprawiedliwości należy po ojcu, to zaraz na zwiesnę omętrę się sprowadzi i już wasze, możecie se obsiewać... Miarkujecie, że to nie krzywda wasza, i te sześć morgów zapiszecie.
 — Juści, la Jagusi zapiszę...
 — Kiedy?
 — A choćby i jutro! Nie, w sobotę na zapowiedzi damy i zaraz pojedziemy do miasta. Co tam, raz kozie śmierć.
 — Jaguś, chodź ino, córuchno, chodź! — zawołała na dziewczynę, której wójt tak coś prawił a przypierał do szynkwasu, że śmiała się na głos.
 — A to ci, Jaguś, Maciej zapisują te sześć morgów przy drodze — powiedziała.