Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/217

— 207 —

 — Kiej przykazujecie, to i nie powiem, a Józi to można?
 — Hale, cała wieśby zaraz wiedziała. Naści dziesiątkę, kup se co...
 — Nie powiem i tak, ino mnie weźcie kiedy ze sobą, moi złoci, moi...
 — Śniadanie! — krzyczała z przed domu Józka.
 — Ino cicho być, wezmę cię, wezmę!
 — I dacie mi choć ten raziczek strzelnąć, dacie, co? — błagał.
 — Ale... proch to, myśli głupi, że darmo dają...
 — Mam pieniądze, Kuba, mam, jeszcze w jarmarek dali mi gospodarz dwa złote, co je chowam na wypominki, to...
 — Dobrze, dobrze, nauczę cię — szepnął i pogładził chłopaka po głowie... bo go tak ujął za serce tem skamleniem.
 A w parę pacierzy po śniadaniu już obaj szli do kościoła. Kuba kusztykał raźno, a Witek ostawał się nieco, bo mu markotno było, że to nie miał butów, ino boso szedł.
 — A czy to można do zakrystji boso, co? — pytał cicho.
 — Głupiś. Pan Jezus ci na buty czyje zważa, a nie na pacierze...
 — Pewnie, że tak, ino w butach to zawżdy przystojniej... — szeptał smutniej.
 — Kupisz ty sobie jeszcze buty, kupisz...
 — A kupię, Kuba, kupię. Niech ino podrosnę na parobka, to zaraz pojadę do Warszawy i zgodzę się