Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/229

— 219 —

i bardzo troskliwie szukał, zaglądał za drzewo każde, wypatrywał po polach.
 — Przeciech zawżdy sama chodziła...
 — Zna dobrze drogę do stawu... przecież, nalał kto bądź wody do beczki, wykręcił tylko, a ona już sama trafiła na plebanję... — Ale w dzień ją zaprzęgali... a dzisiaj Magda czy Walek puścili ją już o zmierzchu... Walek! — krzyknął głośno, bo cień jakiś zamajaczył wśród topoli...
 — Walka widziałem po naszej stronie, ale jeszcze przed zmrokiem.
 — Polazł ją szukać, rychło wczas! — Klacz ma ze dwadzieścia roków, przy mnie się ulęgła... wysłużyła sobie łaskawy chleb... a przywiązana jak człowiek... Mój Boże, żeby się jej co złego nie stało!
 — Co jej ta będzie! — mruknął Antek ze złością, bo jakże, poszedł do Dobrodzieja po radę, po użalenie się, to go ino skrzyczał i jeszcze zabrał, żeby kobyły szukać! Juści i kobyły szkoda, choć ta i ślepa i stara, ale zawżdy człowiekowi powinna być pierwszyzna!
 — A ty się opamiętaj i nie pomstuj, boć to ojciec rodzony! Słyszysz!
 — Dobrze pamiętam! — odparł ze złością.
 — Grzech śmiertelny i obraza boska. A nic ten dobrego nie zwojuje sobie, któren w zapamiętałości rękę podnosi na ojców i przeciwi się przykazaniom Bożym. Masz rozum, toś o tem wiedzieć powinien.
 — Sprawiedliwości chcę ino.
 — A pomsty szukasz, co?
 Antek nie wiedział, co rzec na to.