Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/230

— 220 —

 — A i to ci jeszcze powiem, że pokorne cielę dwie matki ssie.
 — Wszyscy mi to powiedają... juści, ino tej pokorności mam już po grdykę, że więcej nie ścierpię! Choćby i zbój, choćby i ukrzywdziciel, ale że ojciec rodzony, to już mu wolno wszystko, a dzieciom nie wolno dochodzić swojej krzywdy! Laboga, takie urządzenie na świecie, że ino plunąć a iść, gdzie oczy poniesą...
 — A idź, któż cię trzyma! — rzucił porywczo ksiądz.
 — Może i pójdę, bo co mi tutaj robić, co? — szeptał ciszej, łzawo jakoś.
 — Bajesz i tyle. Drudzy i jednego zagona nie mają a siedzą; pracują i jeszcze Panu Bogu dziękują. Wziąłbyś się do roboty, a nie wyrzekał jak baba. Zdrowy jesteś, mocny, masz o co ręce zaczepić...
 — Przeciech całe trzy morgi! — rzucił urągliwie.
 — Żonę i dzieci masz, toś o tem pamiętać powinien.
 — Baczeć ja dobrze baczę... — mruknął przez zęby.
 Wyszli przed karczmę, świeciło się w oknach i jakieś głosy wydzierały się aż na drogę.
 — Co to, znowu pijatyka, co?
 — Rekruty, te, co ich do wojska latoś wzieni, piją se la uciechy... W niedzielę ich pognają w tylachny świat, to się cieszą...
 — Karczma prawie pełna! — szepnął ksiądz, przystając przy topoli, skąd było dobrze widać przez okno całe wnętrze, zapchane ludźmi.