Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/234

— 224 —

 — Już od kopania, panienka z młyna mu pokazują, bo mój czasu nie ma.
 — Roch też uczy już od wczoraj w ojcowej izbie.
 — Chciałam i ja tam słać Jaśka, ale mój nie da, że to u ojca i że panienka więcej uczona, bo w szkołach była we Warszawie...
 — Pewnie, pewnie... — powiedział, byle coś rzec.
 — A Jasiek taki zmyślny do lewentarza, aż się panienka dziwuje.
 — Jakże... kowalowe nasienie przecież... syn takiego mądrali...
 — Przekpiwasz się, a on najlepiej powiada, że póki ociec żyją, to zawżdy zapis mogą odebrać...
 — Juści, wyrwij wilkowi z gardła, wyrwij! Sześć morgów grontu! To my u niego z kobietą za parobków prawie służym, a on obcej zapisuje, leda komu...
 — Kłócił się będziesz, a pomstował, a rady u ludzi szukał, a prawował — to cię jeszcze z chałupy wygoni... — mówiła cicho, oglądając się na drzwi.
 — Kto to powiedział? — zawołał głośno, zrywając się ze stołka.
 — Cichoj ino... tak ludzie mówią, cichoj!.. — szeptała lękliwie.
 — Nie ustąpię, niech mę przez moc wyciepnie, do sądu pójdę, prawował się będę, a nie ustąpię — krzyczał prawie.
 — I głową muru nie przebijesz, choćbyś i trykał jak ten baran! — powiedział kowal, wchodząc do izby.
 — To co zrobić? Mądre rady masz la ludzi, to poradź...