Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/235

— 225 —

 — Złością ze starym nie wygra! — Zapalił fajkę i jął mu przekładać, tłumaczyć, łagodzić i tak kręcić, aż się Antek poznał i krzyknął:
 — Ty z nim trzymasz!
 — Za sprawiedliwością jestem.
 — Dobrze ci za nią zapłacił.
 — Jeśli zapłacił, to nie z twojej kieszeni.
 — A z mojej, psiachmać, z mojej! Dobrodziej jucha z cudzego. Dosyć już wziąłeś, to ci niepilno.
 — Tylem wziął, co i ty!
 — Hale, tyle... a statki, a szmaty, a krowę, a ileś wycyganił od ojca? Baczę dobrze i te gąski, te prosiaki i kto tam zliczy! A ciołek, co ci go dał niedawno, to nic?
 — Mogłeś i ty brać.
 — Złodziej nie jestem ni ten cygan!
 — A ja złodziejem jestem, ja?...
 Przyskoczyli do siebie, gotowi się chycić za orzydla, ale opadli wnet, bo Antek rzekł ciszej:
 — Nie mówię tego do ciebie... Ale swojego nie dam, choćbym miał skapieć...
 — I... nietyla ci tam o ten grunt idzie, widzi mi się... — rzucił drwiąco kowal.
 — Ino o co?
 — Latałeś za Jagną, to ci teraz i markotno.
 — Widziałeś?... — krzyknął ugodzony jakby w samo serce.
 — Są takie we wsi, co i widziały, a nie raz...
 — Żeby im pomroka padła na ślepie! — szepnął ciszej, bo właśnie wójt wchodził do izby i witał się ze