Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/249

— 239 —

Józia spokojnie obierała ziemniaki pod kominem, przyrzucała drewek na ogień i ciekawie poglądała po wszystkich, bo nic wymiarkować nie mogła.
 — Czego chcecie, mówcie? — zawołał ostro, zniecierpliwiony milczeniem.
 — A to... mów Antek... a to przyszlim wedle tego zapisu... — jąkała kowalowa.
 — Zapis zrobiłem, a ślub w niedzielę... to wam rzeknę!
 — To wiemy, ale nie o to przyślim.
 — A czego?
 — Zapisaliście całe sześć morgów!
 — Bom tak chciał, a zechcę, to w ten mig zapiszę wszystko...
 — Jak wszystko będzie wasze, to zapiszecie! — powiedział Antek.
 — A czyjeż to jest, co, czyje?..
 — Dziecińskie, nasze.
 — Głupiś jak ten baran! Grunt jest mój i zrobię z nim, co mi się spodoba!
 — Zrobicie abo i nie zrobicie...
 — Ty mi wzbronisz, ty!
 — A ja, a my wszystkie, a nie, to sądy wam wzbronią — krzyknął, bo już nie mógł ścierpieć i buchnął zapamiętałością.
 — Sądami mi wygrażasz, co? Sądami! — Zamknij ty gembę pókim dobry, bo pożałujesz! — krzyczał, przyskakując do niego z pięściami.
 — A ukrzywdzić się nie damy! — wrzasnęła Hanka, podnosząc się na nogi.