Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/258

— 248 —

po wczorajszych rozplecinach, bo dzień już był duży, świt zatopił ziemię w srebrzystej, połyskliwej szronami topieli, zorze się rozpalały na wschodzie — jakoby kto niebo posypał zarzewiem.
 Dominikowa umyła się w sieni i cicho chodziła po izbie, ale raz wraz poglądała na Jagnę, której ledwie głowę można było rozeznać na pościeli wśród mroków, jakie jeszcze zalegały izbę...
 — Leż se, córko, leż!.. Ostatni to raz u matki, ostatni! — myślała z czułością i z tym bolesnym żalem, co wciąż powracał. Nie chciało się jej wierzyć, że to naprawdę już dzisiaj, aż sobie przypominać musiała wszystko... Tak, sama chciała tego, a teraz, a teraz... jakby strach nią owładnął i tak zatrząsł, aż skurczyła się z bólu i przysiadła na łóżku... Boryna dobry człowiek, uszanuje i krzywdy jej nie zrobi... a Jaguś poprowadzi go, gdzie ino zechce, bo stary świata Bożego poza nią nie widzi...
 Nie, nie o to się bojała, nie o to... pasierby! Juści... poco było Antków wyganiać? teraz dopiero będą zapiekać a pomsty szukać!.. A nie wyganiać, to Antek byłby pod bokiem i obraza boska, abo i co gorsze, wyszłoby z tego!.. Jezus mój! A rady już niema... Zapowiedzi wyszły... wieprzek zabity, weselni sproszeni... tyla już zrobione... zapis w skrzynce... — Nie, nie! Co będzie, to będzie, a krzywdy nijakiej, póki żyje, zrobić jej nie dam!.. — pomyślała stanowczo i poszła znowu do chłopaków krzyczeć, czemu nie wstają.
 Za powrotem chciała ostro wołać na Jagnę, ale Jaguś usnęła; równy, cichy oddech szedł od łóżka,