Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/259

— 249 —

a ją znowu chwyciły wątpliwości różne i żale i jak te jastrzębie czepiały się pazurami serca, darły i krzyczały strachem a troską! Uklękła pod oknem, wpiła zaczerwienione, rozpalone oczy w świt i modliła się długo i gorąco. Wstała mocna i na wszystko gotowa.
 — Jaguś! Wstań, córko, czas już! Ewka zaraz przyleci do gotowania, a tyla jeszcze roboty!
 — Pogoda to? — pytała, podnosząc ociężałą głowę.
 — I jaka, aż się lśkni na świecie od przymrozku! Słońce zaraz wzejdzie...
 Jagna ubierała się szybko. Stara jej pomogła i długo o czemś rozmyślała, bo wkońcu rzekła:
 — A przywtórzę ci jeszcze, com już nieraz mówiła... Borynę trza uważać... dobry on człowiek... z bele kim się nie zadawać... by cię znowu na ozory nie wzięli... ludzie, to jak te psy... ino gryźć! Słuchasz to, córko?...
 — Słucham, słucham, ale tak mówicie, jakbym swojego rozumu nie miała...
 — Rady dobrej nikomu nie za wiele... Bacz i to, by z Boryną nie huru-buru, a miętko a dobrocią... Starszy wżdy uważniejszy jest na to niźli młodziak... a kto wie, może ci z grontu przypisać abo gotowy grosz za pazuchę wrazić!
 — Nie stoję tam o to — burknęła zniecierpliwiona.
 — Boś młoda i głupia... A obejrzyj się ino po wsi, po ludziach, to obaczysz, o co się kłócą, o co prawują, o co zabiegają! O grunt jeno, o dobro! Do-