Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/265

— 255 —

chlebie chodzi... a przódzi na Wólce gospodarstwo miał, konie miał i chleba po grdykę... zachciało mu się bułek, a ma kij i torbę na starość...
 Ale Jagna mądrych przykładów nie słuchała, a o obcięciu i gadać sobie nie dała... Namawiała ją Ewka, a ta znająca była, niejedną wieś znała i rok w rok do Częstochowy z kompanjami chodziła, przekładała i Jagustynka, ale jak to ona, zawżdy z przekpinami i naśmieszliwie, bo wkońcu rzekła:
 — Ostaw warkocz, ostaw, zda się Borynie, okręci se nim rękę, ostrzej przytrzyma i mocniej cię kijem zleje... sama go obetniesz potem... Znałam taką niejedną... — nie mówiła więcej, bo Witek ją wołał, gdyż od wypędzenia Antków przeniesła się do Boryny, bo Józia poradzić sobie nie mogła z gospodarstwem. Pomagała warzyć Ewce, a co trochę zaglądała do dom, stary dzisiaj do niczego głowy nie miał, Józia już od rana przystrajała się u kowalów, a Kuba leżał wciąż chory.
 — Chodźcie prędzej, bo Kuba was pilno potrzebuje — przynaglał chłopak.
 — Gorzej mu to?
 — A juści, tak stęka i jęczy, aże na drodze słychać!
 — Idę w te pędy. Moiściewy, obaczę ino, co się z nim dzieje, i zaraz wrócę...
 — Jaguś, i tobie trza się śpieszyć, druchen ino patrzyć — naganiała matka.
 Ale Jaguś nie pośpieszała, chodziła jak senna, przysiadała po ławach, to wnet się zrywała i zaczynała