Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/277

— 267 —

 — Cicho, trzeba, kiej urzędowa osoba powiada...
 — Szkoły nam takiej nie potrzeba! — powiedział Boryna.
 — A nie potrzeba — powtórzyli inni chórem.
 — Cie... w Woli szkoła jest, bez trzy zimy moje dzieci chodziły i co?... to nawet na książce tego pacierza rozebrać nie potrafią... na psa taka nauka!
 — Matki niechaj pacierza uczą, szkoła nie od tego, ja, wójt, wama mówię.
 — A niby od czego? — wrzasnął ten z Woli, podrywając się z ławy.
 — Ja, wójt, wama rzeknę, ino pilnie słuchajcie... zaraz, po pierwsze... — ale nie wywiódł do końca, bo Szymon na cały stół wykrzykiwał, że już ten las sprzedany Żydy ocechowały i rąbać wnet będą, czekają jeno mrozów i sanny.
 — Niech cechują, na wycięcie poczekają... — wtrącił Boryna.
 — Do komisarza ze skargą pójdziemy.
 — Nie to, komisarz zawsze z dziedzicem trzyma, a gromadą iść, rębaczów rozpędzić.
 — Ani jednego chojaka ściąć nie pozwolić!
 — Skargę do sądu podać!
 — Pijcie do mnie, Macieju, nie pora teraz uradzać! Po pijanemu łacno wygrażać choćby i Panu Bogu! — zawołał młynarz, nalewając. Nie w smak mu szły te rozmowy i odgrażania, bo się z Żydami był ugodził i miał im drzewo na swoim tartaku przy młynie rznąć.