Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/289

— 279 —

 A w izbie tymczasem czyniono porządek i szykowano do tańców.
 I skoro muzykanci podjedli i nieco wypoczęli, jęli z cicha przegrywać, by się weselnicy pościągali do kupy.
 Ale nie potrza ich było długo naganiać, hurmą się sypnęli do izby, bo skrzypki tak niewoliły do tańca, że już same nogi niesły — na darmo jednak, parobcy czuli się jeszcze przyciężko po wieczerzy, pokręcił się ździebko jeden i drugi, i wnet uciekali do sieni zakurzyć papierosa, abo i te ściany mocne podpierać.
 Jagnę wprowadziły kobiety do komory, Boryna na przyźbie z Dominikową siedział, a co starsi zalegli ławy i kąty i poredzali, że ino na izbie dziewczyny ostały i prześmiewały się między sobą, ale, że im się to zmierziło rychło, zarządziły zabawę w gry różne, by prędzej chłopaków rozruchać.
 Najpierw zabawiali się w „Chodzi lis koło drogi, nie ma ręki ani nogi“.
 Na lisa przebrali, w kożuch do góry wełną, Jaśka, z przezwiska Przewrotny — gap to był, niedojda i prześmiewisko całej wsi. Parob już wyrosły, a z otwartą gębą chodził, z dziećmi się zabawiał, do wszystkich dziewczyn się zalecał, a mocno głupawy, ale że to jedynak na dziesięciu morgach, to go wszędy prosili — zajączkiem zaś była Józia Borynianka.
 Śmieli się też, śmieli, mój Jezus!
 Co krok, to Jasiek się rozczapierzał i bęc jak ta kłoda na ziemię, że mu to i nogi podstawiali, a Józia tak utrafnie kicała, stawała słupka i wargami ruchała, niczem żywy zając.