Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/301

— 291 —

 — Młynarze byli?
 — Byli, ino rychlej poszli.
 — Narodu dużo?
 — Kto by ta porachował?... aż się przelewało w chałupie.
 — Przyjmowali suto?
 — Kiej we dworze jakim. Mięso całymi michami roznosili, a co gorzałki wychlali, a co piwa, co miodu! Samych kiełbas były trzy niecki czubate.
 — Przenosiny kiedy?
 — A dzisiaj na odwieczerzy.
 — Użyją se jeszcze, nacieszą się... Mój Jezu, myślałech, że jaką kosteczkę ogryzę i podjem se choć raz dosytu, a tu leż, zdychaj i nasłuchuj, jak się drugie zabawiają.
 Witek poszedł spać.
 — Żeby choć te oczy napaść.. żeby...
 Zamilkł znużony, żuł w sobie żałość, a jakieś ciche, nieśmiałe skargi, jako te ptaszki ustałe, tłukły mu się po piersiach i boleśnie piukały.
 — Niech im ta pójdzie na zdrowie, niech choć oni żyją... — myślał, pogładzając psi łeb.
 Gorączka mroczyła go coraz bardziej, więc jakby na odegnanie zaczął szeptać pacierz i Panu Jezusowemu miłosierdziu oddawał się gorąco na wolę i niewolę, ale zapominał słów, sen nań spadał raz po raz, a ciąg szeptów, nabrzmiałych prośbą i łzami, rwał się i rozsypywał niby czerwone paciorki, że chciał je zgarniać, tak widno toczyły się po kożuchu; zapominał jednak o wszystkim, zasypiał...