Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/308

— 298 —

 — I panna przy rodach tak nie kwiczy! — mruknął urągliwie.
 — Kiej boli! A dyć nie szarpcie! Jezus! — wył prawie.
 — A to cię uszlachtowali! Pies ci łydkę wyżarł, czy co? — wykrzyknął zdumiony, bo łydka była poszarpana, zaropiała, noga spuchła jak konew.
 — To... ino nie powiadajcie nikomu... borowy me postrzelił... ino...
 — Prawda... śruciny siedzą pod skórą kiej mak... zdaleka do cię wygarnął? Ho, ho! kulas widzi mi się na nic już... kosteczki chroboczą ano... Czemuś to zaraz mnie nie wołał?
 — Bojałem się... jakby się dowiedziały, na zajączka wyszedłem... ustrzeliłem... i już na polu byłem... a ten kiej nie rypnie do mnie...
 — Powiadał kiedyś w karczmie borowy, że ktoś im szkody czyni...
 — Hale... szkody... niby to zające należą do kogo... ścierwa... zasadził się na mnie... już na polu byłem, a ten z obu luf strzelił... żeby cię piekielniku... ino nic nie mówcie... do sąduby pozwały... strażniki... i zarnoby i fuzję wzieny... a to nie moja... Myślałech, że samo przejdzie... pomóżcie, bo tak rwie, tak boli...
 — Takiśto majster! Taki se zcicha pęk, lelum polelum, a z dziedzicem zajączkami się dzieli... Cie... ale kulasem za tę spółkę zapłacisz...
 Obejrzał raz jeszcze i srodze się strapił.
 — Za późno, o wiela za późno!
 — Poredźcie, poredźcie — jęczał wystraszony.