Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/309

— 299 —

 Już nic nie odrzekł, ino rękawy zakasał, wydobył ostry kozik, nogę ujął krzepko i jął wydłubywać śruciny i ropę wyciskać.
 Kuba zrazu ryczał jak zwierz dorzynany, aż mu zatkał gębę kożuchem, ścichł, bo zemdlał z bólu. Oporządził mu nogę, obłożył jakąś maścią, obwinął w nowe szmaty, dopiero go otrzeźwił.
 — Do szpitala musisz iść... — mruknął cicho.
 — Do szpitala?... — Nieprzytomny był jeszcze.
 — Urznęliby ci nogę, to byś może i wyzdrowiał.
 — Nogę?...
 — Juści, już na nic, zepsuta, czernieje cała.
 — Urznęliby? — pytał, nie mogąc pojąć.
 — W kolanie. Nie bój się, mnie kula urwała przy samym zadzie a żyję.
 — To ino urznąć bolejące miejsce i byłbym zdrowym?...
 — Jakby kto ręką odjął... ale do szpitala trza ci zaraz iść...
 — Nie, bojam się, nie... do szpitala...
 — Głupiś!...
 — Tam żywcem krają... tam... Oberznijcie wy... co ino zechcecie, zapłacę, oberznijcie... do szpitala nie chcę, wolę już tutaj zdychać...
 — To i zdechniesz... doktór ino może ci oberznąć. Pójdę zaraz do wójta, żeby ci na jutro dali podwodę i odwieźli do miasta.
 — Próżno pójdziecie, bo do szpitala nie pójdę... — powiedział twardo.
 — Hale, będą ci się pytali, głupi!