Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/312

— 302 —

 Dominikowa wniosła przodem w węzełku skibkę chleba, soli szczyptę, węgiel, wosk z gromnicy i pęk kłosów poświęconych na Zielną, a gdy i Jaguś próg przestąpiła, kumy ciskały za nią nitki wyprute i paździerze, by zły nie miał przystępu i wiodło się jej wszystko.
 Wraz też witali się, całowali, a życzyli młodym szczęścia, zdrowia i co tam Pan Bóg da, a do izby szli, że wnet zawalili ławy wszystkie i kąty.
 Grajkowie, narządzając instrumenty, pobrzękiwali zcicha, aby nie mącić poczęstunku, z jakim wystąpił Boryna.
 Chodził ano z pełną blachą od kuma do kuma, częstował, niewolił, w ramiona brał i przepijał do każdego, kowal mu pomagał w drugiej stronie, a Magda z Jóźką roznosiły na talerzach placek, miodem i serem nadziewany, któren umyślnie upiekła na przenosiny, by się ojcu przypochlebić.
 Ale zabawa szła nietęgo, juści, że nikt za kołnierz nie wylewał i od kieliszków nie stronił, przepijali nawet ze smakiem, ino że jakoś nie nabierali weselnego ducha, i nie wiedli się do wrzątka, ledwie parkotali, jak ta woda na słabym ogniu; siedzieli osowiale, ruchali się ciężko, nieswojo, mało pogadywali i zcicha, a jaki taki ze starszych ziewał ukradkiem, przeciągał się a tęskliwie myślał, by się co rychlej gdzie na słomę dostać.
 Kobiety zaś, choć to nasienie najbardziej wrzaski i zabawę czyniące, rozwalały się ino po ławach, w kąty się kryły i mało wiele między sobą rajcowały.