Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/314

— 304 —

licząc byka, któren profit daje niezgorszy! Trzy konie, a gdzie jeszcze grunt, gdzie gęsi, świnie!..
 Wzdychały żałośnie i raz po raz któraś zcicha rzekła:
 — Mój Boże, że to Pan Jezus daje takim, co i nie zasłużyły!
 — Umiały sobie pomagać, umiały!
 — Juści, zawżdy ten dostanie, któren naprzeciw wyjdzie.
 — Czemuż to wasza Ulisia nie wyszła?
 — Bo się Boga boja i w poczciwości żyje.
 — I drugie też bez to samo.
 — A inszej to naród nie przepuści, niech choć ten razik spotkają ją po nocy z jakim chłopakiem, a już we świat na ozorach poniesą.
 — Taka, to ma szczęście...
 — Bo wstydu nie ma.
 — A dyć chodźcie — wołał Jędrzych. — Muzyka gra, a w izbie ani jednej kiecki, że niema z kim tańcować!
 — Jaki ochotny, a pozwoli ci to matka?
 — Ino porteczek nie zgub i lustra nie pokaż, kiej się tak bystro rwiesz.
 — A kulasami po ludziach nie rzucaj!
 — Z Walentową idź w parę, będą dwie pokraki!
 Jędrzych zaklął ino, chycił pierwszą z brzega i powiódł, nie słuchając, co za nim brzęczało.
 W izbie już tańcowali, zwolna jeszcze i jakby odniechcenia; jedna Nastka Gołębianka hulała ostro z Szymkiem Paczesiem. Umówili się przódzi, więc