Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/315

— 305 —

skoro muzyka zagrała, zwarli się mocno i tańcowali rzetelnie a długo; to na odpocznienie brali się wpół i nosili po izbie, aże ich ciągotki brały do siebie, to pogadywali wesoło, śmiali się w głos i biedro w biedro chodzili, aż Dominikowa z niepokojem naglądała do syna.
 Ale dopiero, gdy nadszedł wójt — spóźnił się, bo musiał rekrutów odstawiać do powiatu — rozruchali się ludzie, bo skoro wszedł, skoro przepił raz i drugi, wziął rozprawiać z gospodarzami i przekpiwać się z „młodych“.
 — Pan młody kiej ściana, a młoducha niby to sukno czerwone.
 — Jutro powiecie...
 — Probant z was, Macieju, toście dnia nie zmarnowali.
 — Nie gęsior przeciech, to nijak mu na oczach wszystkich!
 — I półkwaterkabym nie trzymał za tem! Rzuć ino kamuszkiem w krzaki, a zawżdy ptaszek jaki wyfrunie, wójt to wama mówi!
 Gruchnęli śmiechem, bo Jagna uciekła na drugą stronę.
 Kobiety też dogadywały, co im ślina przyniesła na język.
 Wnet się wrzawa wzmogła i wesołość ogarniała duszę, wójt pomógł rzetelnie, ale i gorzałka zrobiła swoje. Boryna nie żałował i flachę puszczał częstą kolejką; tańce też szły raźniejsze i gęstsze, śpiewać już