Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/316

— 306 —

poczynali, przytupywać i coraz większem kołem taczać po izbie.
 A na to już zjawił się Jambroży, przysiadł zaraz, nieledwie przy progu, a łakomemi oczyma wodził za flachą.
 — Wam ino tam głowę wykręca, gdzie kieliszki dzwonią! — rzucił wójt.
 — Brzękliwe są; a któren spragnionego napoi, zasługę ma! — odparł poważnie.
 — Naści wody, worku skórzany.
 — Co smakuje bydlęciu, szkodzi człowiekowi! Powiedają: „kogo woda zbawi, to zbawi, a gorzałka każdego na nogi postawi“.
 — To pijże okowitkę, kiejś taki kalkulant.
 — Przepijcie, wójcie! Powiedają i to: „chrzest przyjmuj wodą, ślub polewaj wódką, a śmierć płakaniem“.
 — Dobrze powiadają, pijcie drugi...
 — Nie ucieknę i przed trzecim! Zawdy pijam jeden za pierwszą żonę, a dwa za drugą.
 — Czemuż to?
 — Że wczas pomarła, bym se poszukał trzeciej.
 — O kobiecie mu się śni, a już na odwieczerzu pomroka mu ślipie gasi...
 — Jeszczebym i po ciemku zmacał kijaszkiem, gdzie babia słabizna!
 Izba gruchnęła śmiechem.
 — Z Jagustynką was zmówimy! — wołały kobiety.
 — Gorzałkę lubi i pyskata tak samo — dodawały drugie.