Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/318

— 308 —

 — Zostańcie, Jankiel, nie streficie się! Hej! muzykanty, zagrajcie żydowskiego! niech Jankiel potańcuje — wołali ze śmiechem.
 — Mogę potańcować, to nie grzech!
 Ale nim grajkowie zrozumieli wołania, Jankiel wysunął się cicho do sieni i zniknął w podwórzu, poszedł do Kuby odbierać strzelbę.
 Nie spostrzegli nawet jego wyjścia, bo Jambroży nie przerywał cyganienia, a Wachnikowa wtórowała niby na basetli, tak im zeszło do samej wieczerzy; już muzyka przycichła, stoły pousuwali i grzechotano miskami, a oni wciąż się pośmiewali.
 Darmo Boryna zapraszał do jadła, nikt nawet nie słyszał. Potem Jaguś raz po raz przywtarzała, by szli, to ją wójt wciągnął do kupy, usadził przy sobie i za rękę trzymał.
 Dopiero Jasiek, z przezwiska Przewrotny, krzyknął w głos:
 — Do misek chodźta, ludzie, bo stygnie!
 — Cichoj, głupi, znajdzie się i la ciebie miska do wylizania!
 — Jambroży ino cyganią, aż się kurzy i myślą, że mu kto wierzy...
 — Jasiek, coć dadzą w pysk, bierz, bo twoje, ale mnie nie ruchaj, nie uredzisz.
 — A spróbujmy się! — odkrzyknął parob, że to głupawy był i słowa nie wyrozumiał.
 — Wół tak samo poredzi, albo i lepiej.
 — Jambroży po księdzu wynoszą, to myślą, że ino sami mądrzy!