Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/320

— 310 —

 — A bom to nie gospodyni! Idźcie-no do izby, Gulbas z Szymonem czegoś odęci siedzą i mało co pojadają. Przepijcie do nich!..
 Juści, że jej słuchał i robił, co chciała! A Jagusi było dziwnie wesoło na duszy i ochotnie. Gospodynią się poczuła i nie byle jaką, panią prawie, to i rządy same jej jakoś w ręce szły, a z niemi i powaga w niej rosła i harność, pełna mocy a spokojności! Nosiła się po izbach swobodnie, doglądała wszystkiego bystro i tak mądrze kierowała, jakby już niewiada od kiela na swojem gospodarzyła.
 — Jaka jest, wnet stary rozpozna i jego to rzecz, ale widzi mi się, że gospodyni będzie z niej sielna — szepnęła Ewka do Jagustynki.
 — Mądra i Kaśka, jak pełna faska! — odparła przekąśliwie. — Będzie tak, póki jej stary nie obmierznie, od kiela nie zacznie ganiać za parobkami...
 — Tego nie zrobi, ino że Mateusz jest w odwodzie, nie poniecha jej przecież.
 — I... poniecha! zmusi go do tego ktoś drugi, zmusi...
 — Boryna?
 — Hale, Boryna! jest ktoś mocniejszy od obu... jest...niech-no ten czas nadejdzie, a zobaczycie sami... — uśmiechnęła się chytrze. — Witek, odegnaj-no psa, bo szczeka, aż uszy bolą, i rozpędź tych chłopaczysków, szyby jeszcze powygniatają i ogacenie rozniesą.
 Witek skoczył z batem, pies umilkł, ale rozległy się piski i tętent uciekającej wrzaskliwie gromady; ode-