Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/322

— 312 —

 Weszli do stajni, Jambroży zabrał się ostro do trzeźwienia; Kuba leżał bezwładny, dychał coś niecoś i rzęził przez zwarte zęby, że trzeba było je nożem podważać, by mu nieco wody wlać do gardła.
 Nogę miał przerąbaną w kolanie, ledwie się trzymała na skórze i obficie krwawiła.
 Na progu czerwieniły się plamy krwi i leżała okrwawiona siekiera, a taczalnik do naostrzania, któren zawsze stał pod okapem stajni, walał się teraz pod progiem.
 — Juści, sam sobie obciął. Bał się szpitala, myślał głupi, że sobie pomoże, ale twardy chłop, ale zawzięty! Jezus, żeby sobie samemu obcinać kulasa! Prosto nie do wiary! Krew go mocno odeszła.
 Kuba otworzył naraz oczy i wodził niemi dosyć przytomnie.
 — Odleciała? Dziobnąłem dwa razy, ale mnie zamroczyło... — szeptał.
 — Boli cię to?
 — Nic a nic. Sił się ino wyzbyłem docna, ale zdrowszym!
 Leżał spokojnie i ani krzyknął, gdy mu Jambroży nogę składał, mył i krępował w zmoczone szmaty.
 Roch na klęczkach przyświecał latarnią i modlił się tak gorąco, aż mu łzy ciekły po twarzy, a Kuba ino się uśmiechał radośnie, tkliwo jakoś i rzewnie, jak to dzieciątko w polu porzucone, które nim pozna, że bez matki, raduje się do traw, co nad nim szumią, za słońcem patrzy, do przelatujących ptaszków rączki wyciąga i po swojemu gada ze wszystkiem i cieszy się, tak ci i on czuł się teraz; dobrze mu było, spo-