Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/324

— 314 —

 Jóźka zaś, że to poczciwe było dziewczątko, co tylko mogła, nazbierała na miseczkę, wódki w półkwarcie nalała sporo i zaniesła ochotnie.
 — Kuba, przejedzcie ździebko, użyjcie i wy wesela!
 — Bóg ci zapłać! Kiełbasa widzi mi się, czujna, wieje od niej.
 — Dyć umyślnie przypróżałam, byście posmakowali. — Wraziła mu miskę w ręce, bo ciemno było w stajni. — Wypijcie przódzi wódkę.
 Wszystko wypił do dna.
 — Posiedź ździebko, tak mi się samemu ckni...
 Począł glamać, pogryzać, żuć, ale nie mógł nic przełknąć.
 — Weselą się, co?
 — Takie wesele, tyla narodu, żem w życiu nie widziała większego.
 — Borynowe przeciech, to nie dziwota! — szepnął z dumą.
 — Juści, a ociec się tak weselą i cięgiem za Jagusią chodzą, cięgiem.
 — Jakże... urodna, piękna na gębie kieby jaka pani dworska!
 — Wiecie, a Szymek Dominikowej to się ma do Nastki Gołębianki.
 — Stara nie pozwoli, u Nastki z dziesięć gęb siedzi na trzech morgach.
 — To też ich rozgania, gdzie dopadnie, i srodze pilnuje.
 — Wójt jest?