Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom I.djvu/325

— 315 —

 — Zabawia drugich i najbardziej pyskuje, a Jambroży także.
 — Jeszczeby nie, kiej na takiem weselu są, u takiego gospodarza! Nie wiesz, co u Antków? — zapytał cicho.
 — Jakże, skoczyłam do nich na zmroku, dzieciom poniesłam mięsa, placków, to chleba... Z chałupy me wypędził i ciepnął za mną, com przyniesła... Zawziął się sielnie i taki zły, taki zły... a bieda u nich w chałupie i ten płacz... Hanka ino się kłóci z siostrą, że się już pono i do kudłów brały.
 Nie odrzekł na to, nos ostro wycierał, a prędzej dychał jakoś.
 — Józia — rzekł po chwili — klacz postękuje jakoś i pokłada się już od wieczora, pewnie jest na oźrebieniu... trzaby przypilnować. Picie jakie narządzić. Jak to se stęka! Biedota kochana, a ja nic nie potrafię pomóc... okrutniem słaby... bez mocy całkiem...
 Zmęczył się i zamilkł, i jakby zasypiał.
 Jóźka odeszła śpiesznie.
 — Cesiu! Ceś, Ceś... — zawołał, przytomniejąc.
 Klacz zarżała przeciągle i rzuciła się na uwięzi, aż łańcuch zabrzęczał.
 — Podjem se choć raz dosyta! Dostaniesz piesku swoje, dostaniesz, nie skomlij ino...
 Wziął się ostro do kiełbasy, ale nie mógł, nie chciało mu się zupełnie, rosło mu w ustach.
 — Mój Jezus, tyle kiełbasy, tyle mięsa... a nie mogę...całkiem nie mogę.