Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/008

— 8 —

lam i rojowisk strasznych — jakby pełne tego gmezącego robactwa; a jeszcze i zgóry, jakby z wygałego słońca, spadały kłakami brudnemi, to sypały się arwione jako te żużle stygnące — a wszystkie szły na iebie, stożyły się w góry przeogromne i zalały niebo zarnym, strasznym kipiątkiem błota i rumowisk...
 Świat znagła poczerniał, cisza się uczyniła głuha, przygasły światłości, sine oczy wód pomdlały, wszystko jakby zdrętwiało i stanęło w zdumieniu z przytajonym tchem, lęk wionął po ziemi, mróz przenikał kości, strach chycił za gardziele, dusze padły w proch, lute przerażenie załopotało nad wszelkiem stworzeniem — widać było, jak zając gnał przez wieś z rozwianą szerścią, to wrony z krzykiem przejmującym wpadały do stodół albo i zgoła do sieni, psy wyły po przyźbach jak oszalałe, ludzie chyłkiem uciekali do chałup, a nad stawem biegała ślepa kobyła z resztką wozu, tłukła się o płoty, o drzewa, i z dzikim kwikiem szukała stajni.
 Ciemnica się rozlewała mętna, dusząca: chmury opadały coraz niżej, zwalały się z lasów rozkotłowaną gęstwą tumanów i toczyły się po zagonach jak te wody wzburzone, rozhukane, straszne — uderzyły na wieś i zalały wszystko lodowatą, brudną mgłą; naraz niebo się przedarło na środku i zajaśniało modrawo niby lustro studzienne, świst ostry przeszył ciemności, mgły się skłębiły znagła, a z pękniętej czeluści lunął pierwszy wicher, a za nim już leciał drugi, dziesiąty, setny!
 Wyły już stadami, lały się z tej gardzieli niby