Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/017

— 17 —

 Ogień trzaskał wesoło, ciepło się rozlewało po izbie, aż lód na szybach topniał, i te smugi śniegu, nawianego szparami, tajały pod przyciesiami, a gliniany tok pocił się i opływał rosą.
 — Przyjdą te Żydy? — spytała wreszcie.
 — Powiedziały, że przyjdą.
 I znowu ani słowa więcej. Jakże, któreż miało rzec pierwsze i co? — Hanka?.. kiej się bojała gemby ozewrzeć, by te żale nabrane w serce nie lunęły z niej choćby i poniewoli! — Nie, taiła wszystko w sobie i powstrzymywała, jak mogła. Antek? cóż miał powiadać? — że mu źle? — i bez tego wiadomo, a do przyjacielstwa nie był nigdy skory i do ugwarzania się, choćby i z kobietą swoją, ochoty nie miał! Jakże tu i mówić, kiej duszę przeżerała nienawiść, kiej za każdym wspominkiem serce mu się kurczyło z bolenia, a pazury się rozczapierzały taką złością, że choćby na całą wieś, a gotów się był rzucić!
 Już nie nosił słodkich wspominków o Jagnie, jakby jej nigdy nie miłował, jakby nie brał w te same ręce, któremi teraz gotów był ją rozdzierać. Ale żalu do niej nie miał.
 — „Kobieta niektóra jest jako ten pies zwleczony, pójdzie za każdym, kto ino większą skibką przynęci, albo i kijem postraszy“. — Myślał o niej, nieczęsto jednak, bo mu ginęła w pamięci pod nawałą krwawiących, żywych i bolesnych uraz do ojca. Stary był winowaty, ociec to był tym krzywdzicielem, tym osękiem, któren się wbił w samo serce i bolał coraz ostrzej, przez niego to wszystko, przez niego!