Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/022

— 22 —

 Podniósł na nią ciche, zaczerwienione oczy i tak spojrzał smutnie a żałośnie, że jej dusza struchlała, opadł ją gniew a serce zatłukło się litością...
 — Mówiłeś, by przyszli po krowę? — rzekła cicho i dziwnie miękko.
 — Pewnie już idą, bo tam na drodze coś pieski jazgoczą...
 — Ni, w Sikorowem obejściu naszczekują — powiedziała, wyjrzawszy.
 — Przed połedniem się obiecali, to ino ich patrzeć.
 — Musimy to przedać, co?
 — Jakże, grosza potrzeba, paszy też la dwóch nie starczy... musimy Hanuś, cóż poradzę... szkoda krowy... juści... ale kto nie ma grosza, nie umacza i nosa... — mówił cicho i z taką dobrocią, że Hance stajała dusza, a serce zaczęło się trzepotać radością i nadzieją; patrzyła mu w oczy jak ten pies wierny i słuchliwy, że już w tem oczymgnieniu nie żałowała krowy ni niczego. Spoglądała ino pilnie, bez udręki w tę twarz umiłowaną, a słuchała tego głosu, co jak ogień szedł przez serce i rozgrzewał ją dobrocią i rozczuleniem.
 — Juści, że trzeba. Jałowica ostanie, ocieli się jakoś w półpoście, to się jeszcze tej kapki mleka doczekamy — przywtórzyła, byle ino on mówił dalej.
 — A jakby zbrakło paszy, to się dokupi.
 — Owsianki chyba, bo żytniej starczy do zwiesny. Ociec, odwalcie kopczyk, trza zajrzeć, czy ziemniaki nie przewiane.