Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/032

— 32 —

bił, pamięć go odeszła, oglądał się bezradnie, nie wiedzący co począć... gdzie iść... co się stało? — jakby w sen na jawie się pogrążył i ocknąć nie mógł.
 Prawie niewiedzący, nawrócił do karczmy, wymijając parę sań, zapełnionych ludźmi, ale choć pilnie patrzył, nie rozeznał nikogo.
 — Gdzie taką hurmą walą? — spytał Jankla, stojącego na progu.
 — Do sądu. Sprawa z dworem o krowy, o pobicie pastuchów, wiecie! Ze świadkami jadą, a Boryna pojechał przodem.
 — Wygrają to?
 — Poco mają przegrać! Dziedzica z Woli skarżą, sądzi dziedzic z Rudki, to i dlaczego ma dziedzic przegrać? A ludzie się przejadą, drogi przetrą, zabawią się — w mieście też potrzebują nasi utargować. Wszyscy potrochu wygrają, wszyscy.
 Antek nie słuchał przekpiwań, kazał dać okowitki, wsparł się o szynkwas i stał tak zapatrzony przed się, nieprzytomny prawie, z dobrą godzinę, nie tknąwszy nawet kieliszka.
 — Wam coś jest?
 — I... coby zaś miało być... — puśćcie do alkierza.
 — Nie można, tam siedzą kupcy, wielkie kupcy, oni drugą porębę kupili od dziedzica, tę na Wilczych dołach, to potrzebują spokojności, może nawet i śpią.
 — A to parchów za brody powyciągam i na śnieg wyciepne — krzyknął i rzucił się zapamiętale ku alkierzowi, ale od drzwi zawrócił, zabrał butelkę i wcisnął się za stół, w najciemniejszy kąt.