Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/039

— 39 —

 — A wasz co robi?
 — Antek... a poszedł szukać roboty!
 — Bo to we wsi brak — we młynie tartak robią, ja też potrzebuję kogo sprawnego do zwózki drzewa.
 — Hale, w karczmie mój robił nie będzie! — wykrzyknęła.
 — Niech sobie śpi, niech wypoczywa, kiedy taki pan! Wy macie gęsi, podpaście trochę, kupię na święta.
 — Zaśbym tam sprzedawała, ostawiłam ino tyla, co na chowanie!
 — Kupicie na wiosnę młode, mnie potrzeba podpasionych. Chcecie, to możecie brać na bórg wszystko, a zapłacicie gęsiami, policzymy się...
 — Nie, gąsków nie sprzedam.
 — Sprzedacie, jak krasulę zjecie, to nawet tanio sprzedacie.
 — Niedoczekanie twoje, parchu jeden! — szepnęła, wychodząc.
 Mróz brał, aż w nozdrzach wierciło, niebo iskrzyło się już gwiazdami a od borów pociągał mroźny, szczypiący wiatr. Szła jednak wolno środkiem drogi i ciekawie się rozpatrywała po chałupach: świeciło się u Wachników, którzy siedzieli ostatni przed kościołem; z obejścia Płoszków buchała wrzawa głosów i kwiki świń; w plebanji gorzały wszystkie okna i jakieś konie biły niecierpliwie kopytami przed gankiem; u Kłębów zaś, co wpodle księdza siedzieli, też jaśniało światło i ktosik chodził koło obór, bo słychać było skrzypienie śniegu pod trepami, a dalej z przed kościoła, skąd wieś się rozchodziła kieby w te dwie ręce obejmujące staw, mało co było