Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/042

— 42 —

przyciśnięte deską, a dwie dziewczyny składały je w paczki, okręcając papierowemi paskami, zaś w głębi już niedojrzanej brzęczał monotonnie głos klawikordu — muzyka snuła się jak pajęczyna, raz wyżej brała, górniej kieby w śpiewie, to znowu cichła, że ino to brzękliwe przebieranie było słychać, abo zasię cosik się rwało nagle i piskało przenikliwie, aż dreszcz Hankę przenikał, a organista wykrzykiwał:
 — Te, trąba, zjadłeś fis, jak skwarek! — powtórz od Laudamus pueri...
 — Na Gody to już? — spytała, że to nieobyczajnie było siedzieć jako ten mruk.
 — Tak, parafja wielka, porozrzucana, a wszystkim przecież trzeba opłatki roznieść przed świętami, to i wczas zaczynać muszę.
 — Z pszenicy to?
 — Spróbujcie.
 Podał jej jeszcze gorący opłatek.
 — Zaśbym tam śmiała jeść!
 Wzięła go przez zapaskę i przeglądała pod światło ze czcią i trwogą jakąś.
 — Jak to na nim wyciśnięte historie różne, Jezus!
 — Na prawo w pierwszem kółku, to Matka Boska, św. Jan, Pan Jezus, a w drugiem kółku... widzicie... żłób, drabinę, bydlątka... dzieciątko Jezus na sianie, św. Józef, Matka Boska, a tu klęczą trzej królowie... — objaśniała organiścina.
 — Rychtyk prawda, jak to zmyślnie wszystko udane, prawda!
 Obwinęła w chustkę opłatek i schowała za pa-