Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/047

— 47 —

 — We młynie teraz robi, na młynarczyka praktykuje?
 — Gdzieby tam zaś na młynarczyka się sposobił. Na tartaku, co go to postawili przy młynie, a pilno mają, że już i wieczorami robią.
 Szły obok siebie, Hanka mało które słowo rzekła, a ino Nastka trzepała wciąż, ale się strzegła, by o Borynie nic nie powiedzieć, juści, że o to Hanka nie spytała, nijako było, choć radaby posłuchała.
 — Dobrze młynarz płaci?
 — Po pięć złotych i groszy piętnaście bierze Mateusz...
 — Aż tyla! Pięć złotych i...
 — Przecież jego to głową wszystko idzie, to i nie dziwota.
 Hanka milczała, ale przechodząc wprost kuźni, z której przez wybite szyby buchały czerwone światła i krwawiły śniegi, szepnęła:
 — Ten judasz zawsze ma co robić.
 — Czeladnika se przybrał, a sam cięgiem jeździ, pono z Żydami spółkę trzyma w lesie i razem ludzi oszukują.
 — Tną to już poręby?
 — W lesie to siedzicie, czy co, że wam niewiadomo?
 — Nie w lesie, ale za nowinami nie biegam po wsi.
 — Ato żebyście wiedzieli, rąbią, ale na przykupnem.
 — Juści, naszego przecież nie pozwolą tknąć..