Strona:Władysław Stanisław Reymont-Chłopi Tom II.djvu/053

— 53 —

dzenia, tylko dzień, chociaż był słoneczny i jasny, dłużył się jej niepomiernie i rozbierała ją troska o Antka.
 Przyszedł dopiero wieczorem, na samą kolację, ale był taki zbiedzony, zmarnowany i cichy, a tak się witał poczciwie, dzieciom bułek przyniósł, że prawie zapomniała o podejrzeniach, a gdy jeszcze urznął sieczki, i pomagał jej przy obrządku, jak mógł, rozczuliła się tak głęboko, że i wypowiedzieć trudno.
 Nie mówił tylko, gdzie był i co robił, juścić nie śmiała o to pytać.
 Po kolacji przyszedł Stach, jak był często zaglądał, choć mu Weronka broniła, a w jakiś czas po nim, najniespodziewaniej, zjawił się stary Kłąb.
 Niemało się zdziwili, bo pierwszy to był człowiek ze wsi, od czasu ich wygnania, i tak rozumieli, że z jakimś interesem przychodzi.
 — Że to nikt ani się pokaże, tom umyślił waju odwiedzić — rzekł prosto.
 Dziękowali mu też ze szczerą i głęboką wdzięcznością.
 Siedli se rzędem na ławie, blisko komina i pogadywali wolno, poważnie, a stary dorzucał gałązek na ogień.
 — Mróz niezgorszy, co?
 — Że i młócić bez kożucha i rękawic trudno — powiedział Stacho.
 — A co gorsza, że i wilki się pokazują.
 Ze zdumieniem spojrzeli na Kłęba.
 — Prawdę mówię, dzisiejszej nocy podkopywały pod wójtów chlew, musiało je coś spłoszyć, że prosiaka nie wzięły, a wygrzebały jamę aż pod przycieś,